πλανησίμοιρος

-ον, Α

αυτός που μοιραία προξενεί περιπλάνηση.

[ΕΤΥΜΟΛ. Σύνθ. τού τύπου τερψίμβροτος< πλάνησις + -μοιρος (< μοῖρα), πρβλ. μεμψί-μοιρος].